Geilo en de blauwe kont

Het laatste verslag vanuit Noorwegen! Na ruim 3 weken prachtige natuur en mooie routes gaan wij zaterdag richting huis. We merken nu allebei dat hoewel we het heerlijk hebben, we er ook aan toe zijn om naar huis te gaan. Kans dus ook dat dit het laatste verslag is, aangezien ik niet zeker weet of ik zondag thuis ook nog ga schrijven. Ik vraag me namelijk af hoe interessant een verslag over de wegen van Denemarken en Duitsland is. Maar mocht ik nog wel iets hebben, kom ik nog even bij jullie terug.

Na het schrijven van mijn verjaardagsblog, zijn we nog even naar de waterval gelopen in de buurt van de camping. Doordat het vrijwel de hele dag geregend had, was de waterval een stuk heftiger dan de eerste keer dat we gingen kijken. Ik ben bezig om overal nog wat foto's bij te plaatsen, dus ik probeer het bij dit verslag ook even.

Gisteren zijn we vanuit Hjelledalen naar Geilo gereden. Hierbij zijn we door de langste tunnel ter wereld gereden, de Lærdalstunnelen. Deze tunnel is maar liefst 24,5 kilometer lang. De nummer twee van deze lijst is overigens ''maar'' 18 kilometer. Op drie punten in de tunnel kon je stoppen op een plek waar de tunnel een stuk breder was. Hier hadden ze met blauw licht een soort kunstwerkje van gemaakt, want dat zag er onwijs mooi uit. Het blauwe licht scheen op de rotsen, waardoor dat het mooi uitkwam. Vervolgens kwamen we aan in Geilo. Vrij toeristisch, maar een mooie omgeving. Geilo is vooral in de winter in trek als skiresort. Je ziet hier dan om je heen overal skipistes. Met een heerlijke pizza en hamburger voor ons neus hebben we overlegd over wat we vandaag zouden gaan doen, en we kwamen uit op een hikt ''Prestholstrundet''.

Vandaag zijn we dus lekker gaan wandelen. De auto parkeerden we op 1200 meter hoogte en de top zou op 1704 meter hoogte zijn. Via een door sherpas aangelegd pad kon je omhoog. Het pad was vrij steil, soms een trap, soms een grindpad. Het was een pittige klim, waar we langer over deden dan we hadden verwacht. We besloten daarom dan ook om te lopen tot het 1600 meter hoge punt. Dit was een bijzonder mooi uitzicht, en was genoeg voor vandaag. Daarna zijn we dat pad ook weer naar beneden gevolgd(en drie keer raden van wie die blauwe kont is....) en hebben we lekker een kop koffie genomen om ons te trakteren. Koffie is namelijk iets wat we thuis en op werk allebei graag drinken, maar op vakantie komt het er zelden van. En nu zitten we dus weer lekker op de camping. Paul gaat zo aan de slag met de skottelbraai (wat een fantastische uitvinding is dat!), en ik mag tafel dekken enz. Op dag één van de vakantie liep het automatisch op een bepaalde manier, en dat hebben we maar zo gehouden. Morgen gaan we naar onze laatste overnachtingsplaats in Noorwegen, Larvik. Er staat ons weer een flinke rit te wachten van 251 kilometer. Op de Duitse autobahn doe je daar misschien 2 à 2,5 uur over, in Noorwegen in elk geval 3 uur en drie kwartier. Maar dan zie je wel wat, en dat is heel fijn!