Kristoff(er) en Anna

De laatste reisdag voor de reis naar huis begint. We reizen vandaag van Brokke, wat ter hoogte van Stavanger ligt, maar dan oostelijker naar Mandal, helemaal in het zuiden. Een rit van 2,5 uur wat voor wat we inmiddels gewend zijn vrij kort is. Vandaag gaan we naar de boomhut. Dit is de laatste overnachting voor we aan de tocht naar huis beginnen.

Afgelopen dinsdag kwamen we bij het huisje in Brokke aan. Het bleek een leuk, ruim huisje te zijn, midden in een skigebied. Al zijn de pistes op dit moment vooral groen, en niet wit. We zien overigens wel sneeuw liggen, maar dat is meer in de hogere bergen. Daarnaast zijn dat maar kleine plakkaatjes, en niet hele pistes. Er zijn wel zomerskigebieden, maar die hebben we niet opgezocht.

Dinsdagavond zijn we op elandentocht geweest. We zitten in een gebied waar niet bijzonder veel elanden zitten, maar we wilden toch proberen of we wat konden vinden. Geen elanden helaas, maar wel een hert en een haas. Blijft bijzonder om dat wild in hun omgeving te zien.

Woensdag zijn we naar Lysebotn gereden. Dat is aan het Lysefjord, het fjord waar Stavanger vrijwel aan het begin van ligt. Lysebotn is juist het einde van het fjord. Ik had er al vaker foto’s van gezien, en de weg ernaartoe wilde ik graag een keer rijden.Nu zaten we er ,niet geheel toevallig, in de buurt en zijn we gegaan. De weg was echt fantastisch, met een flink aantal haarspeldbochten. Ook zat een een tunnel in, waar je halverwege en bocht van 180 graden maakte, waardoor je uiteindelijk op hetzelfde punt weer uitkwam, maar dan een stuk lager (en op de terugweg hoger natuurlijk). Onderweg weer veel schapen op de weg, iets waar ik onwijs blij van wordt.

Donderdag zijn we op aanraden van mijn moeder en Peter naar de Elgtun geweest. Toen zij hier aan het eind van hun vakantie in de buurt verbleven, werd die aangeraden door hun host. Ze hebben het er heel leuk gehad, en daarom besloten wij ook te gaan. De elgtun is een soort boerderij met vier elanden. Het vrouwtje, Anna, is van baby af aan opgevoed door de verzorger Kristoffer. Zoals hij het zelf beschrijft zijn de elanden relatief tam, maar houden ze hun natuurlijk instincten, waardoor ze nooit helemaal tam zullen zijn. We wisten dat Kristoffer Anna en haar twee kalfjes eten ging geven en zou vertellen over elanden om een bepaalde tijd, dus dat wilden we graag meemaken natuurlijk! Eerst zagen we een film over een natuurfotograaf die een aantal jaar lang een eland gevolgd heeft in de natuur. Vervolgens kwam Kristoffer van alles vertellen over de eland, waarom ze eruit ziet zoals ze eruit zien en hoe ze leven in het wild. Hij vertelde heel interessant en vooral enthousiast. Hij vertelt ongetwijfeld elke dag min of meer hetzelfde, maar daar merk je niks van. Vervolgens gingen we naar buiten om Anna en haar kalfjes te ontmoeten en te voeren. Toen we bij het (enorme) verblijf aankwamen, stonden ze al klaar voor de emmer wortels. De kleintjes kregen vooral een hoop takken met blaadjes, en moeder zelf dus wortels. Het lievelingetje van de elanden had ik overigens nooit geraden, dat zijn bananen! Maar die schijnen niet zo heel goed te zijn voor ze, dus dat krijgen ze niet zo vaak. Daarnaast kreeg Anna nog een paar scheppen biks, en daarmee bleek ze wel tevreden zo. In de zomertijd eet een eland per dag ongeveer 25% van zijn eigen lichaamsgewicht, en aangezien die beesten ongeveer 1.80 m schofthoogte kunnen bereiken, kun je wel bedenken hoeveel dat moet zijn. Je kon Anna bij het geven van een wortel ook even aaien, en vooral in hun nek voelt dat vooral heel vettig. Die olie die ze in hun vacht hebben, schijnt heel goed te helpen bij huidproblemen, dus mocht je daar last van hebben, weet je nu hoe je het kunt oplossen! Vervolgens zijn we nog even verder gelopen en uiteindelijk weer terug kwamen we aan de praat met de verzorger. We hebben uitgebreid staan kletsen, toen we ineens zagen dat de vader van de twee kalfjes ook even kwam buurten. Kristoffer had voor hem al eten klaargelegd, maar hij was niet zo tam als Anna. Toch hebben we even van dichtbij kunnen kijken naar deze grotere man, inclusief beginnend gewei. In deze tijd van het jaar groeit het gewei nog met huid eromheen, waardoor het heel zacht voelt. Na verloop van tijd valt die huid eraf en groeit het gewei met een paar centimeter per dag. Ze zijn nog bezig om een naam voor het mannetje te verzinnen, maar Sven en Olaf zijn nog in de running. Ook de kalfjes wilden ze nog een naam geven, maar is nog niet gebeurd. Met een hoop nieuwe kennis en een leuke ervaring zijn we lekker naar het huisje gegaan.

Vandaag gaan we dus naar de boomhut. Ik heb me inmiddels een beetje ingelezen, en het wordt een nacht zonder elektra, zonder stromend water, maar met een prachtig uitzicht. Zoiets wat je gewoon een keer moet meemaken. Als we weer thuis zijn, zal ik een laatste stukje schrijven over hoe het was, en dan sluiten we de vakantie alweer af.Al zullen Paul en ik met ons kindje volgend jaar vast wel weer terugwillen;). De aantrekkingskracht van Noorwegen blijft, en die liefde willen we ook graag aan ons kind meegeven. Zoals de Noren kunnen genieten van de natuur, en er gebruik van maken maar alles met respect is zeker een waardevolle les. Daarnaast blijft de schoonheid ons verbazen, ook na 3 vakanties.