De laatste dagen

Lieve allemaal,

Ik ben jullie niet vergeten, ik heb het alleen zo ontzettend druk gehad de afgelopen maanden dat ik gewoon nooit meer gedacht heb aan het schrijven van een verslag. Ik zal even kort updaten over mijn gevolgde vakken, cijfers, stage en afsluiting.

Ik heb voor bijna alle vakken intussen mijn cijfer terug. Ze geven hier een letter A-F, A-E is gehaald, F is onvoldoende en dus opnieuw inleveren. Ik heb voor Introduction to Norwegian Culture and Education een B, voor drama en muziek ook een B en voor inclusive education een C. Allemaal supergoede cijfers dus! Deze cijfers worden omgezet in studiepunten die thuis dan weer in het systeem gezet worden. Zo haal ik hier 30 studiepunten, en die zijn dus ook geldig in Nederland. In de laatste zes weken heb ik stage gelopen op een Noorse basisschool. Wat een fantastische ervaring. Ik heb zoveel zelfvertrouwen gekregen door daar voor die klas te gaan staan, dat voelt echt geweldig. Ik heb Engels gegeven aan kinderen tussen de 11 en 16 jaar, en een soort wereldorientatie aan kids van 12-13. Het was geweldig om die kans te krijgen en die heb ik dan ook met beide handen gegrepen. Straks in Nederland weer lekker naar de jonge kids, waar mijn hart ligt. Maar wat was het tof om die tieners les te geven.

Over Nederland gesproken, over 1 dag, 21 uur en 53 minuten ben ik daar weer. Mensen zeggen altijd time flies when you're having fun. Nog nooit is dat zo van toepassing geweest op mij. Ergens vorig jaar heb ik de beste beslissing van mijn leven gemaakt door te kiezen voor Noorwegen. Het land, de mensen, school en de internationale studenten zijn zo geweldig. Ik heb hier vrienden gemaakt, de zomer én herfstvakantie volgeboekt en een aantal logeerpartijen gepland. Vandaag is bijvoorbeeld Lisa terug gegaan naar Ierland, het meisje links op de foto. Hoe makkelijk het ook is om contact te houden met whatsapp, facebook, enzovoort, ik mis nu al de manier waarop ze mijn naam zegt. In april was het al huilen geblazen toen Maartje naar huis ging, ik weet niet hoe ik er zondag aan toe zal zijn. Het zal de fijnste en de verdrietigste dag tegelijk zijn. Eerst afscheid nemen van zoveel lieve mensen, maar vervolgens ook zoveel lieve mensen weer hallo kunnen zeggen. Het is zo snel gegaan, ik kan me nog zo goed herinneren dat ik wegging, samen met Maartje. We stonden in de rij voor de douane toen ze zei dat mijn oma inderdaad wel wat klein was. Het lijkt nog maar zo kort geleden.

Stavanger heeft voor mij heel wat meer gedaan dan een programma over onderwijs en stage. Ik ben er persoonlijk, vind ik, ook erg door veranderd. Ik heb dingen gedaan die ik eerder nooit gedaan zou hebben. Het beste voorbeeld daarvan is, de grootste overwinning voor mij, de Preikestolen. Voor degenen die dat niet kennen: De Preikestolen is een rots van 602 meter boven zeeniveau. Hierbovenop is een plateau van 25 bij 25 meter. Je kunt door een stevige hike hier naar boven klimmen/wandelen. Dit duurt ongeveer 2 uur. In deze tijd leg je 4 kilometer af en stijg je 400 meter, omdat je al boven zeeniveau begint. Deze hike is voor geoefende hikers niet heel heftig, maar voor mij, als niet hiker een enorme berg om tegenop te zien. Ik had foto's vanaf de top gezien voor ik naar Noorwegen kwam, maar had mezelf nooit daarbovenop verwacht. Ik dacht dat ik het niet zou kunnen, dus ik zou het ook niet doen. Naarmate de tijd verderging bedacht ik me dat het toch wel tof zou zijn als ik daar wel bovenop zou staan. Uiteindelijk zijn we, 3 weken geleden met een grote groep daar naartoe gegaan en ben ik begonnen. Niemand heeft mij gedwongen, ik ben zelf meegegaan, wat dus al een beste overwinning is. Ik denk dat dat al verandering laat zien in wilskracht en doorzettingsvermogen. Ik ben er aanbegonnen met het idee van ik zie het wel. Hoe verder ik kwam, hoe meer dat veranderde in: dit ga ik doen. Toen we uiteindelijk boven waren was ik zo ontzettend onder de indruk van het uitzicht. Ik ben zo trots op mezelf geweest! Vorige week kwam een vriend uit Haarlem hier op bezoek en die wilde ook graag naar boven. Toen heb ik het nog een keer gedaan. Op de boot naar Preikestolen kwamen we een Amerikaan tegen. Hij trekt 5 weken door Europa heen en is nu, op dit moment in Amsterdam. We hebben samen met hem, Lisa en Lisa's vriendin Eva de hike gedaan. Dit was heel gaaf en gezellig. Ik zal wat foto's erbij voegen. Ik raad de hike aan iedereen aan. Je denkt elke keer wauw, wat een prachtig uitzicht. En dan loop je een stukje verder en dan is het nog mooier. Vanaf boven lijkt het net alsof je op het balkon van de wereld staat(Bedankt Sam;)). Donderdag, dat was gisteren, zijn we als een soort grande finale goed wezen stappen met een aantal. Ontzettend leuke avond gehad, maar vandaag helaas afscheid moeten nemen van Lisa en Veerle. Die eten vanavond lekker thuis.

Zondag is voor mij dus de grote dag aangebroken, ik zal terug komen naar Nederland na 138 in Noorwegen. Ik ga Noorwegen en het leven hier erg missen, maar ik zal het ook leuk vinden om weer thuis te zijn. Hieronder ga ik nog een stukje in het Engels schrijven voor mijn vrienden hier in Stavanger, Lisa heeft namelijk een keer gezegd dat ze het zo jammer vond dat ze onze blogs niet kon lezen omdat ze in het Nederlands geschreven zijn.
Bij deze is mijn laatste blog uit Noorwegen een feit. Ik vind het erg leuk om reacties te lezen, dus dankjulliewel daarvoor! Hopelijk tot snel allemaal!

Liefs Mandy


To all the friends I made in Stavanger.
It's unbelievable how music can make you think about certain times and places. There will be a few songs that will give me the feeling of Stavanger again.
I wrote in Dutch earlier that I have met so many great people here. Going to Stavanger is one of my best decisions ever. I have a few special friends I would like to say something to. Not everyone I know in The Netherlands has facebook, and this way they can read how much I love you all.(Even writing this makes me cry already...).

Maartje: I know I can write in Dutch, but I'll do it in English;) You're one of the sweetest girls I've met here. After 3 months seeing eachother every single day it was really bad to let you go home, but I know you had to. I'm so happy you live close to my home and we have to see eachother as often as possible.

Lisa: My favorite Irish bitch in the world. You're one of the funniest and kindest girls I know. I feel so lucky to get the change to become friends with you. I always feel welcome with you. I'm very happy that Ireland is not very far from The Netherlands and now I have the best excuse ever to go there! I love you.

Marta: My dear Spanish chica. You showed me how loving and caring you are. I love how you speak Dutch and talk to me in Dutch sometimes. I'm sure that I will see you again. If I need to I'll come walking to Spain, you're the best!

Veerle, Anke en Jade: I had a lot of fun with you. Laughing with and about eachother on weird words we use. We speak the same language, but sometimes.... I'll miss you all of your laughter and loving.

Rocio: Save the best for last they say. I don't know what I should write here, there is so much I can say. We had a really good talk together during dramaclass, I'll never forget that. Unbelievable how somebody can feel the same on certain things. Now I have to think about you every time when I'm going to bed;) I will miss the way you do funny faces and how you make me laugh. You are so loving and caring. Always nice to everybody. I will miss your great hugs a lot! Te quiero cariño mio.I'll remember the Spanish I learned so I can impress you when we see eachother. That moment is hopefully really soon!